کوچه ای را بود نامش معرفت

مردمانش با مرام از هر جهت

سیل آمد کوچه را ویرانه کرد

مردمش را با جهان بیگانه کرد

هر چه در آن کوی بود از معرفت

شست و با خود برد سیل بی صفت

 از تمام کوچه تنها یک نفر

خانه اش ماند و خودش جست از خطر

رسم و راه نیک هر جا بود و هست

از نهاد مردم آن کوچه است

چون که در اندیشه ام این گونه ای

 حتم دارم بچه ی آن کوچه ای. 

سالها گذشت و من آموختم که میگذرد... هرچه بادا باد.

دلتنگی همیشه از ندیدن نیست، لحظه های بی خبری گاهی پر از دلتنگیست...

هوای فاصله سرد است، من از کلاف دلم برایت خیال گرم می بافم. 

پیله کن تا پروانه شوی. باور کن! 

دست هائی که یکدیگر کمک میکنند، پاک تر از دست هائی هستند که رو بخدا دراز میشوند.